Je hebt een Caminostone gevonden!

Onderdeel van een wereldwijd kunstproject.

Deze uniek beschilderde stenen reizen rond de wereld. Iedere reizende steen draagt een eigen verhaal of boodschap, van een deelnemer of over de route. Hier vind je info over het project.
Hieronder het verhaal van deze steen. De reis en ontmoetingen met reizigers.

De miniatuur, boodschap en vindplaats.





Deze steen is voor ridderspoor.

Deze steen is voor ridderspoor. Op 9 september 2022 is zij getrouwd met lelie. Voor beide personen is er een steen geschilderd. Deze stenen zijn beiden achtergelaten op verschillende plaatsen. Als onderdeel van het Caminostones project. Breng jij ze weer bij elkaar? Info over de plaats van ridderspoor vind je hier: caminostones.com/v029n/

Er was eens en er wordt nu.
Er was eens – in een land hier ver vandaan, ook wel genoemd het Limburgse Land – een prinses die luisterde naar de naam Simone.
Zij werd geboren in de mooie maand juni. Daarom, en ook vanwege haar blanke huid, werd ze door iedereen Lelie genoemd.
Prinses Lelie groeide op in Sittard bij haar ouders de Koning en Koningin.
Ze gedroeg zich als een prinses maar soms ook als een prins.
Weg met die poppen! Soldaten zijn veel leuker. Het haar was lang maar soms ook heel kort.
Maar ja – zo wilde het sprookje het niet, want prinsessen zijn prinsessen en prinsen zijn prinsen.
En dus werd prinses Lelie steeds prinsesseriger.
Toen ze daar oud genoeg voor was en werd voorgelicht over de huwelijkse aangelegenheden van prinsessen, leerde ze dat ze vooral moest wachten
op een ridder op een wit paard. Zo willen sprookjes het nu eenmaal.
Zo gezegd, zo gedaan – en zie daar – na wat jaartjes wachten – daar was de Ridder en – jawel – hij reed paard.
Het was geen wit paard, maar ja – dacht Lelie – sprookjes zijn best ouderwets en we gaan gewoon voor een wat modernere versie.
Dus – werd er sprookjesachtig getrouwd en zo. Ze kregen kinderen en ze leefden vele jaren in hun paleis.
Maar … er was toch wel iets wat niet helemaal lekker zat bij prinses Lelie.
Het sprookje vertelt altijd “en ze leefden nog lang en gelukkig” … en dat lang lukte wel, maar gelukkig? Er was iets niet in de haak.
Prinses Lelie ontdekte, dat er niet alleen ridders rondreden maar ook ridderinnen en – die waren toch ook best heel leuk en aardig en aantrekkelijk en knap en ….. ja, daar kon je het toch ook best warm van krijgen als je ernaar keek en vooral als ze dan nog terugkijken ook.
Dus ja – haar paleis, dat voelde toch echt niet als een kasteel, maar eerder als een kast – de bezemkast van Harry Potter.
Op een gegeven moment wist prinses Lelie het zeker – die kast, dat washet niet, daar moest ze UIT en gauw ook.
Het sprookje vertelt dat prinses Lelie de stoute schoenen aantrok en duidelijk maakte dat ze niet langer in die kast wilde leven maar eruit
moest. Het was van levensbelang.
In een paar zinnen is dit zo gezegd, maar zo eenvoudig was dat niet. Het was een moeilijk, pijnlijk proces.
Maar hier werd een nieuw leven geboren en elke geboorte doet pijn – vraag het maar aan de moeders hier aanwezig – en elke geboorte levert iets nieuws, iets moois op.
En zo geschiedde. De ridderinnen werden steeds interessanter en prinses
Lelie keek haar ogen uit. Er ging een compleet nieuwe wereld voor haar open.
Ze bezocht af en toe ook een buitenlands ridderinnen-toernooi. Best interessant, maar nog niet wat ze echt zocht.
En – op een gegeven moment – jawel – daar vond prinses Lelie haar ridderin. Want …… er was eens – in een land hier minder ver vandaan – ook wel het Brabantse land genoemd – een ridderin met de naam Titia.
Zij had al langer in de gaten dat het leven in een bezemkast geen goed leven was en was er al op betrekkelijk jonge leeftijd uitgegaan.
En ridderin Titia – vanwege haar geboortemaand ook wel door iedereen Ridderin Spoor genoemd – was wel een hele leuke en ook lieve ridderin.
Ridderin Spoor was vol levenslust, had ook prachtige strijdkreten zoals
“Hou doe” , “Ayeto” en “Alaaf”!
Ridderin Spoor veroverde het hart van prinses Lelie. Ze groeiden in rust en geduld steeds meer naar elkaar toe.
En zo – dames en heren – kwam er een einde aan “er was eens” en zijn we vandaag aangekomen bij “er wordt nu”.
Vandaag wordt het nieuwe sprookje geboren, het sprookje van prinses Lelie en ridderin Spoor.
En dit sprookje wordt anders, want het oude sprookje beloofde “lang engelukkig” te worden, maar liet het afweten bij het woord gelukkig.
Dit nieuwe sprookje belooft “minder lang maar wel héél gelukkig” te worden.
Prinses Lelie en ridderin Titia geven elkaar vandaag het ja-woord en starten zo het nieuwe sprookje dat ze zélf schrijven, hun eigentijdse versie.
Lang leve prinses Lelie en ridderin Spoor.

Deze steen is op op reis gegaan.








Locatie of reis
van deze steen.

Caminostones is sinds 2015 op verschillende (inter)nationale routes in verschillende vormen uitgevoerd.
Klik hier voor meer info over deze routes.

Heb je de reizende steen meegenomen? En wil je hem achterlaten op een nieuwe plek, zodat de steen zijn reis kan voortzetten? Klik dan hier.

Dit kunstproject wil wandelaars positief verrassen door middel van miniatuurkunst. Een tweede doelstelling is het aanzetten tot een nieuwe vorm van verbinding en bewustwording, door middel van kunst en social media. Zowel de deelnemer als ik zijn benieuwd naar jouw reactie op dit verhaal! (eventueel met foto).

Dit is een project van kunstenares Andrea Haandrikman-Schraets. Info over dit project: contact.





;

Locatie
reizende steen
  • Deze uniek beschilderde stenen reizen rond de wereld.
    Iedere reizende steen draagt een eigen verhaal of boodschap, van een deelnemer of verhalen over de route.
    Zie rechts het verhaal van deze steen.

    Caminostones is sinds 2015 op verschillende (inter)nationale routes in verschillende vormen uitgevoerd.
    Klik hier voor meer info over deze routes.

    Heb je de reizende steen meegenomen? En wil je hem achterlaten achterlaten op een nieuwe plek, zodat hij zijn reis kan voortzetten? Klik dan hier.

    Dit kunstproject wil wandelaars positief verrassen door middel van miniatuurkunst. Een tweede doelstelling is het aanzetten tot een nieuwe vorm van verbinding en bewustwording, door middel van kunst en social media. Zowel de deelnemer als ik zijn benieuwd naar jouw reactie op dit verhaal! (eventueel met foto).
    Hieronder is het mogelijk om te reageren.

    Dit is een project van kunstenares Andrea Haandrikman-Schraets.
    Info over dit project: contact.

  • De miniatuur, boodschap en vindplaats.

    Deze steen is voor ridderspoor.

    Deze steen is voor ridderspoor. Op 9 september 2022 is zij getrouwd met lelie. Voor beide personen is er een steen geschilderd. Deze stenen zijn beiden achtergelaten op verschillende plaatsen. Als onderdeel van het Caminostones project. Breng jij ze weer bij elkaar? Info over de plaats van ridderspoor vind je hier: caminostones.com/v029n/

    Er was eens en er wordt nu.
    Er was eens – in een land hier ver vandaan, ook wel genoemd het Limburgse Land – een prinses die luisterde naar de naam Simone.
    Zij werd geboren in de mooie maand juni. Daarom, en ook vanwege haar blanke huid, werd ze door iedereen Lelie genoemd.
    Prinses Lelie groeide op in Sittard bij haar ouders de Koning en Koningin.
    Ze gedroeg zich als een prinses maar soms ook als een prins.
    Weg met die poppen! Soldaten zijn veel leuker. Het haar was lang maar soms ook heel kort.
    Maar ja – zo wilde het sprookje het niet, want prinsessen zijn prinsessen en prinsen zijn prinsen.
    En dus werd prinses Lelie steeds prinsesseriger.
    Toen ze daar oud genoeg voor was en werd voorgelicht over de huwelijkse aangelegenheden van prinsessen, leerde ze dat ze vooral moest wachten
    op een ridder op een wit paard. Zo willen sprookjes het nu eenmaal.
    Zo gezegd, zo gedaan – en zie daar – na wat jaartjes wachten – daar was de Ridder en – jawel – hij reed paard.
    Het was geen wit paard, maar ja – dacht Lelie – sprookjes zijn best ouderwets en we gaan gewoon voor een wat modernere versie.
    Dus – werd er sprookjesachtig getrouwd en zo. Ze kregen kinderen en ze leefden vele jaren in hun paleis.
    Maar … er was toch wel iets wat niet helemaal lekker zat bij prinses Lelie.
    Het sprookje vertelt altijd “en ze leefden nog lang en gelukkig” … en dat lang lukte wel, maar gelukkig? Er was iets niet in de haak.
    Prinses Lelie ontdekte, dat er niet alleen ridders rondreden maar ook ridderinnen en – die waren toch ook best heel leuk en aardig en aantrekkelijk en knap en ….. ja, daar kon je het toch ook best warm van krijgen als je ernaar keek en vooral als ze dan nog terugkijken ook.
    Dus ja – haar paleis, dat voelde toch echt niet als een kasteel, maar eerder als een kast – de bezemkast van Harry Potter.
    Op een gegeven moment wist prinses Lelie het zeker – die kast, dat washet niet, daar moest ze UIT en gauw ook.
    Het sprookje vertelt dat prinses Lelie de stoute schoenen aantrok en duidelijk maakte dat ze niet langer in die kast wilde leven maar eruit
    moest. Het was van levensbelang.
    In een paar zinnen is dit zo gezegd, maar zo eenvoudig was dat niet. Het was een moeilijk, pijnlijk proces.
    Maar hier werd een nieuw leven geboren en elke geboorte doet pijn – vraag het maar aan de moeders hier aanwezig – en elke geboorte levert iets nieuws, iets moois op.
    En zo geschiedde. De ridderinnen werden steeds interessanter en prinses
    Lelie keek haar ogen uit. Er ging een compleet nieuwe wereld voor haar open.
    Ze bezocht af en toe ook een buitenlands ridderinnen-toernooi. Best interessant, maar nog niet wat ze echt zocht.
    En – op een gegeven moment – jawel – daar vond prinses Lelie haar ridderin. Want …… er was eens – in een land hier minder ver vandaan – ook wel het Brabantse land genoemd – een ridderin met de naam Titia.
    Zij had al langer in de gaten dat het leven in een bezemkast geen goed leven was en was er al op betrekkelijk jonge leeftijd uitgegaan.
    En ridderin Titia – vanwege haar geboortemaand ook wel door iedereen Ridderin Spoor genoemd – was wel een hele leuke en ook lieve ridderin.
    Ridderin Spoor was vol levenslust, had ook prachtige strijdkreten zoals
    “Hou doe” , “Ayeto” en “Alaaf”!
    Ridderin Spoor veroverde het hart van prinses Lelie. Ze groeiden in rust en geduld steeds meer naar elkaar toe.
    En zo – dames en heren – kwam er een einde aan “er was eens” en zijn we vandaag aangekomen bij “er wordt nu”.
    Vandaag wordt het nieuwe sprookje geboren, het sprookje van prinses Lelie en ridderin Spoor.
    En dit sprookje wordt anders, want het oude sprookje beloofde “lang engelukkig” te worden, maar liet het afweten bij het woord gelukkig.
    Dit nieuwe sprookje belooft “minder lang maar wel héél gelukkig” te worden.
    Prinses Lelie en ridderin Titia geven elkaar vandaag het ja-woord en starten zo het nieuwe sprookje dat ze zélf schrijven, hun eigentijdse versie.
    Lang leve prinses Lelie en ridderin Spoor.

    Deze steen is op op reis gegaan.



  • .

    Locatie of reis
    van deze steen