Je hebt een reizende steen gevonden!

Deze steen is voor het verhaal van Diane:

“Een Arirang-steen voor Diane.

Ik wil deze Arirang-steen graag opdragen aan Diane Para. Een inspirerende vrouw, die niet wist toen ze honderden mensen hielp hoezeer deze mensen haar nodig hadden.
Met liefde en respect, Kitty

Haar verhaal, toen ik vroeg wat haar levenslied is. Hoe deze vraag de cirkel rond maakte.

Arirang
“Tot nu toe dacht ik niet lang aan dit nummer. Het is echt verbazingwekkend hoe dit de cirkel rond maakt met het werk aar ik mezelf onverwacht in Griekenland vond, om de vluchtelingen te helpen. De huidige generatie vluchtelingen die hun thuisland verscheurd vinden en ontberingen hebben doorstaan ​​en hoop nodig hebben voor een land waar ze van houden.”

Arirang;
Het is een lied voor Koreanen dat we van jongs af aan leren, dat volwassenen voor ons zingen … we zingen het daarna ons hele leven. Het is een lied dat ik door het hele huis zong (helemaal uit de toon) en met twee vingers op de piano speelde, als een kind dat niet bewust nadenkt over wat het betekende.
Ik vind het heel geruststellend en het zit vol met ontroerende herinneringen. Het werd voor mij gezongen door mijn grootmoeder en mijn ouders. Ik kon de emotie voelen die het voor hen betekende. Vooral mijn ouders die zo ver van ‘thuis’ woonden (mijn grootmoeder reisde heen en weer vanuit Korea om ons te bezoeken.)

Arirang, Arirang, Arariyo…Arirang gogaero neomeoganda.
Nareul beorigo gasineun nimeun
Simnido motgaseo balbbyeongnanda.
English
Arirang, Arirang, Arariyo…

Oversteek van de Arirang bergpas.
Degene die mij verliet.
Zal zelfs niet 10 li lopen voordat haar voeten pijn.

* Het duurt ongeveer 1 uur om 10 li te lopen, wat een oudemaar was die iets meer is dan
4 km …. dus met andere woorden, je voeten zullen pijn doen niet lang nadat je je huis hebt verlaten.

Een lied van hoop, liefde en verlangen naar iemands thuisland en naar hereniging.
Ik heb dit lied gehoord in Amerika, vanaf het moment dat ik een baby was, in Zuid-Korea, en ik heb het in verarmd, totalitair gecontroleerd bij kinderen en volwassenen in Noord-Korea.
Het is een lied van alle Koreanen, met hierin de hoop op verzoening en hereniging en herstel van wat ooit het thuisland was.
Ik heb tot nu toe niet lang aan dit nummer gedacht.

Mijn overgrootvader verdween in de jaren 1890, nadat hij zich had aangesloten bij het verzet tegen de Japanse invloed op Korea (Japanners vielen Korea binnen en bezetten Korea meer dan 35 jaar lang tot 1945 een kolonie), een jonge weduwe en twee zeer jonge zonen achterlatend.
Zijn weduwe en zoon (mijn grootvader die stierf voordat ik hem ontmoette) en mijn grootmoeder die me de rest van hun leven hielp opvoeden, nodigden de ontheemden en iedereen die arm was en honger had in hun keuken om hen te voeden.
Nadat hij een succesvolle ondernemer was geworden, had mijn grootvader veel zakelijke ondernemingen en bouwde hij een hele buurt met huizen die hij aan mensen verhuurde. Als zijn huurders een tegenslag in hun leven hadden en het zich niet konden veroorloven, schonk hij de huizen rustig aan hen.
Mijn grootmoeder lachte en zei dat hij ongeveer de helft van de huizen in die buurt had weggegeven.
Mijn grootvader stierf net voordat de Koreaanse burgeroorlog uitbrak en het resterende gezin vluchtte weg.
Mijn overgrootmoeder bleef achter, zij was te oud was om te reizen. Ze bleef in het huis als
soldaten en huurlingen van beide kanten kwamen en die om de beurt ook woonden in het huis. De macht
bleef van hand veranderen. Mijn grootmoeder, mijn moeder en haar jongere broers en zussen woonden jaren in een druk vluchtelingenkamp. Waarna ze naar huis terugkeerden om hun grootmoeder veilig te vinden. Het huis stond er nog steeds, maar de meeste van hun bezittingen ontbraken of werden vernietigd.
Dat is mijn moeders kant van de familie. Ik ken niet het hele verhaal van mijn vader.
Maar ik weet wel dat het ook ging over gestrand zijn met andere vluchtelingen in een boot met een kapotte motor die de oceaan overstak tussen Korea en China. Hij herinnerde zich dat hij leed aan verschrikkelijke honger en wandelen en wandelen. En het moeten dragen van een jongere neef die te zwak was van honger om op te staan.

Mijn ouders overleefden dit alles en keerden terug om hun universitaire studie af te maken die was onderbroken door de oorlogen. Beiden kwamen afzonderlijk naar de Verenigde Staten voor graduate studies, ontmoetten elkaar en trouwden hier.
Beiden wilden terugkeren naar Korea om hun land weer op te bouwen, maar hun vrienden die er nog leefden, ontmoedigden hen om naar huis te komen. Zij zeiden dat ze in de VS moesten blijven.
Toen ze kinderen kregen en steeds meer financiële verantwoordelijkheden kregen, konden ze pas decennia later naar huis.
Mijn vader stierf nog steeds in de hoop op hereniging van een Koreaans thuisland. Mijn moeder had hoge verwachtingen in de jaren negentig dat haar land zou herenigen voordat ze sterft. Maar nu, na de opeenvolging van Amerikaanse presidenten die beginnen met George W. Bush die de Clinton-regering omkeert. Het beleid van de Kim Dae Jong-regering dat begon met het ontdooien van de relaties tussen Noord en Zuid, vreest ze dat hereniging niet zal plaatsvinden in haar leven.

Hoewel ik in een heel andere beschutte atmosfeer in veiligheid ben geboren, en nog nooit een vluchtelingenkamp heb gezien tot ik in Griekenland aankwam, is het lied van Arirang, het lied van de vluchtelingen die verlangen naar het huis waar ze van houden diep in mij ingebed.

Bedankt voor het doen herinneren en het terugbrengen van het schijnbaar zeer eenvoudige lied Arirang in mijn bewustzijn. Dit op een moment in mijn leven dat ik het kan begrijpen en waarderen op een geheel nieuw en veel diepere manier.
Ik heb al jaren niet meer aan het lied gedacht (of er naar geluisterd). Waarschijnlijk niet sinds mijn laatste reis naar Noord-Korea ongeveer 13 jaar geleden. Natuurlijk was het op dat moment ontroerend als een lied van Koreaanse hereniging.
Ik denk nu aan het lied en kijk naar de teksten en wat ze betekenden, nu ik zo oud ben als mijn
ouders waren toen ik me voor het eerst herinnerde dat ze het voor mij zongen … En na de afgelopen 19 maanden te hebben doorgebracht met de vluchtelingen … ondergedompeld in hun verhalen, in hun hoop en dromen, hun verlangen naar thuis,
een glimp opvangen van de diepten van hun lijden, en tot mijn ziel geraakt door hun stille kracht om verder te gaan, door de menselijkheid en vrijgevigheid die ze hebben getoond als ze niets hebben en nog steeds van zichzelf geven om anderen te helpen …

NU begrijp ik Arirang en hoeveel meer die eenvoudige woorden voor mijn ouders betekenden, mijn grootouders, en nu voor mij.”

Deze steen is op 2021-11-13 op reis gegaan.